Σήμερα που η φωτιά στην Βορειοανατολική Αττική είναι σε ύφεση, ο κίνδυνος όμως ακόμα υπαρκτός και τα μέτωπα στην Εύβοια αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα παραμένουν ενεργά, το πρώτο που κρατάμε από τις τελευταίες τραγικές ημέρες, είναι η αυτοθυσία των πυροσβεστών μας, των εθελοντών και των κατοίκων των περιοχών που κάηκαν και καίγονται. Αυτοθυσία που δείχνει πως το φιλότιμο περισσεύει, και ξέρει να δίνει μάχες και να κερδίζει.
Κρατάμε, όμως δυστυχώς, μία ανθρώπινη ζωή, εκατοντάδες περιουσίες και μαζί με αυτές όνειρα ζωής, αναμνήσεις, οικογένειες σε απόγνωση.
Και φυσικά, μια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή. Στους τελευταίους πράσινους θύλακες της Αττικής, στα δάση που δίνουν πνοή και οξυγόνο στην Ελλάδα.
Εικόνες που κυριολεκτικά σπαράζουν την καρδιά σου.
Κρατάμε και ένα μάθημα με τον δύσκολο τρόπο. Η κλιματική κρίση δεν ξεκίνησε στο Μάτι. Δεν ξεκίνησε στην Βαρυμπόμπη ή το Κρυονέρι. Υπήρχε, υπάρχει και εξελίσσεται ραγδαία, αλλάζει τον πλανήτη μας με τρόπο που δεν τον διανοούμασταν, αλλά πλέον τον βλέπουμε μπροστά μας. Και αν δεν τη διαχειριστούμε συντεταγμένα, και όχι συγκυριακά, δεν θα τελειώσει.
Αυτό που προέχει τώρα, είναι να ελεγχθούν το συντομότερο όλα τα μέτωπα, και να υπάρξουν άμεσα αποφάσεις για τη στήριξη των ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Αποφάσεις για άμεσες αναδασώσεις, αλλαγή της αντίληψης μας για την προστασία και αξιοποίηση των δασών μας, και μια συντεταγμένη συζήτηση για την πολιτική προστασία της χώρας, τα μέσα και τις αρμοδιότητες της.
Ζητήσαμε από τους ήρωες μας να μας σώσουν, όταν μέχρι χθες δεν φροντίζαμε ούτε για τον εξοπλισμό τους, τα κίνητρα στην εργασία τους, την προστασία και την ασφάλεια τους.
Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, θα αναζητηθούν τα λάθη, και φυσικά και οι ευθύνες. Όχι μόνο τιμωρητικά, αλλά πολύ περισσότερο, για να είναι η τελευταία φορά που ζούμε τέτοιες στιγμές.
Εμείς θα είμαστε εδώ, ώστε η θλίψη και ο πόνος να μην ξεχαστούν, μόλις σβήσουν τα φώτα.