Ανισότητες που συντηρούνται όσο εξακολουθούν να αναπαράγονται γύρω μας, ακραίες σεξιστικές αντιλήψεις για τον προσδιορισμό κάθε γυναίκας είτε από τον σύζυγο της είτε από την ιδιότητά της ως μητέρα ή μη. Αντιλήψεις που πολύ πρόσφατα εκφράστηκαν ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Για αυτό και η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι για κάθε πολίτη μια ημέρα τιμής, μνήμης αλλά και υπενθύμισης πως ο αγώνας για ισότητα, δικαιοσύνη και σεβασμό συνεχίζεται.
Από την εποχή της Μελίνας Μερκούρη και της Μαρίας Κυπριωτάκη, γυναικολόγου πρώην προέδρου της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας, Υφυπουργού Υγείας στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και εισηγήτριας του νομοσχεδίου που κατοχύρωνε την αποποινικοποίηση της άμβλωσης, έως αυτή της Φώφης Γεννηματά που με το ήθος της και το παράδειγμα της απαντούσε στις διαρκείς αήθεις επιθέσεις για το φύλο της ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μέχρι και σήμερα έχουν γίνει βήματα προς τα εμπρός όσο και αν κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν πίσω.
Χρειάζονται όμως ακόμα περισσότερα.
Απαιτείται νομοθέτηση με έμφαση στην πρόληψη και την προστασία όχι απλά στην καταστολή.
Και κυρίως απαιτείται παιδεία και αλλαγή νοοτροπίας.
Για αυτό και ένα λουλούδι ή ένα δώρο τη σημερινή ημέρα δεν αρκεί.
Χρειάζεται επαγρύπνιση, αλληλεγγύη και αγώνας.
Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να χτίσουμε ένα μέλλον όπου η ισότητα δεν θα είναι ζητούμενο, αλλά αυτονόητη πραγματικότητα για όλους και όλες.
Και για να μην μπερδευόμαστε, σήμερα δεν είναι.
_______________________________

Στις 8 Μαρτίου 1857, στη Νέα Υόρκη, εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας κατέβηκαν σε απεργία και διαδήλωσαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, λιγότερες ώρες εργασίας και ίσα δικαιώματα. Η κινητοποίηση τους αντιμετωπίστηκε με βίαιη καταστολή από την αστυνομία.