Είναι μια διαχρονική υπενθύμιση. Υπενθύμιση, ότι η Δημοκρατία μας δεν είναι ποτέ δεδομένη. Ειδικά σε μια εποχή όπου οι ανισότητες αυξάνονται, οι θεσμοί αμφισβητούνται και η κοινωνική εμπιστοσύνη διαβρώνεται, το αίτημα για ελευθερία, συμμετοχή και δικαιοσύνη δεν ανήκει στο παρελθόν. Είναι μια υπόθεση που αφορά το παρόν και το μέλλον.

 

Για αυτό και σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερη Δημοκρατία παντού:

 

Δημοκρατία στην οικονομία, με ισχυρές συλλογικές συμβάσεις και αξιοπρεπείς όρους εργασίας.

 

Δημοκρατία στην κοινωνία, με θεσμούς συμμετοχής που λειτουργούν πραγματικά, από τη διαβούλευση μέχρι τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, τη δυνατότητα δηλαδή οι πολίτες μετά από συλλογή υπογραφών να υποβάλλουν προτάσεις νόμου στη Βουλή. Μια μορφή συμμετοχής που ενώ έχει προβλεφθεί στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση παραμένει σε αχρησία χωρίς σχετικό εφαρμοστικό νόμο.

 

Δημοκρατία στους θεσμούς, με δικαιοσύνη ανεξάρτητη, διαφανή, χωρίς «περιστρεφόμενες πόρτες» και με διαδικασίες επιλογής ηγεσίας που ενισχύουν την αξιοπιστία της και όχι τις εξαρτήσεις.

Τις εξαρτήσεις που πρέπει να σπάσουμε για να δημιουργήσουμε μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία για όλους.

 

Κι αυτό είναι που θα μας θυμίζει πάντα το Πολυτεχνείο. Ότι η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη και πρόοδος ήταν, είναι και θα είναι πάντα θέμα μονίμου αγώνα.

 

Σήμερα τιμούμε αυτούς που βασανίστηκαν, αυτούς που εξορίστηκαν και αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Εκείνους που κρατούσαν την ελληνική σημαία ψηλά μέχρι το τέλος.

Μέχρι που την πότισαν με το αίμα τους…