Σήμερα, συμπληρώνονται 110 χρόνια από την επίσημη αφετηρία της γενοκτονίας των Αρμενίων από το Νεοτουρκικό Κομιτάτο.

 

Σήμερα, τιμούμε τη μνήμη του 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων που σφαγιάστηκαν και ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες στην πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα.

 

Δεν ξεχνάμε. Δεν σιωπούμε. Δεν σταματάμε να παλεύουμε για το αυτονόητο.

 

Το αυτονόητο που επιτάσσει ότι η ιστορική αλήθεια είναι μία και είναι αδιαπραγμάτευτη.

 

Μια αλήθεια που οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε, όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης, αλλά και για να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά την επανάληψη τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

 

Είναι το ίδιο αυτονόητο που μας υπενθυμίζει ότι Έλληνες και Αρμένιοι ήταν και είναι πάντα ενωμένοι από μοίρα και από επιλογή, πάντα αδέλφια σε αυτή την όμορφη και βασανισμένη γωνιά της γης που αποκαλούμε πατρίδα.

 

Γιατί μας ενώνει η κοινή ειρηνική συμβίωση για αιώνες στα ίδια χώματα, ο πολιτισμός, οι εμπορικοί δρόμοι, η συνεργασία αλλά και η κοινή πορεία στις κακουχίες, οι πληγές, το καθήκον να υπερασπιστούμε τη μνήμη όσων χάθηκαν στο δικό μας κοινό ολοκαύτωμα.

Ο αγώνας αυτός της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ακόμη πιο κρίσιμος σε εποχές σαν τη δική μας όπου οι αναθεωρητές των διεθνών συνθηκών και της ιστορικής αλήθειας ζουν μια δεύτερη άνοιξη.

 

Μας ενώνει όμως όχι μόνο το παρελθόν αλλά και οι ελπίδες για το μέλλον.

 

Γιατί πολύ απλά το παράδειγμα της Αρμενίας μας δείχνει το δρόμο. Το δρόμο για την αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας για τη γενοκτονια των Μικρασιατών, των Ποντίων και των Ασσυρίων που ήταν επίσης θύματα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών.

 

Για αυτό και η σημερινή ημέρα δεν είναι άλλη μια επέτειος.

 

Είναι κάλεσμα.

 

Ένα κάλεσμα για να σταματήσει 110 χρόνια μετά τον θλιβερό αυτόν απολογισμό, το επίσημο τουρκικό κράτος να αρνείται πεισματικά την ιστορική πραγματικότητα.

 

Ένα κάλεσμα για να επιλέξουμε την αλήθεια από το ψέμα, τη δικαιοσύνη από την ιστορική αδικία, τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα.

 

Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συμβιώσουμε ειρηνικά και να πούμε όλοι μαζί καθαρά και κρυστάλλινα:

 

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.