Η μητέρα μας, η αδερφή μας, η φίλη μας που δεν είναι σήμερα εδώ. Θύματα της πατριαρχικής αντίληψης που κάποιοι ακόμα διατηρούν, θεωρώντας ότι μπορούν να εξουσιάζουν τα σώματα και τις ψυχές των γυναικών. Και έτσι να ερμηνεύουν, αν όχι και να δικαιολογούν τα εγκλήματα των βιαστών, των κακοποιητών, των δολοφόνων. Στερεοτυπικά πρότυπα που διαλύουν στην πράξη την ισότητα των φύλων, και τελικά, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Δεν είναι γραφικός ο όρος «γυναικοκτονία», είναι η στυγνή πραγματικότητα της πιο ακραίας μορφής έμφυλης βίας για την οποία δεν πρέπει πλέον να σιωπούμε και να υποκρινόμαστε.

Η δική μας φωνή να γίνει η δύναμη των γυναικών που φοβούνται να μιλήσουν. Τα μέτρα πρόληψης και προστασίας που οφείλει να λάβει η πολιτεία, να γίνει η έμπρακτη αλληλεγγύη και ασφάλεια τους.

Είναι ήδη αργά. Αργά για αυτά που πρέπει να γίνουν ώστε να σπάσει ο φόβος και η σιωπή. Να σπάσει η «γυάλινη οροφή», όπως έλεγε και η Φώφη Γεννηματά.