Στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη αναγράφεται μια φράση του Θουκυδίδη: «Ένα άδειο κρεβάτι είναι στρωμένο για τους αφανείς».
Είναι αφιερωμένο σε όσους δεν ξέρουμε το όνομά τους, αλλά πάλεψαν, μέχρι τέλους, για μια πατρίδα δική μας, ελεύθερη, για να μπορούν οι πολίτες να εκφράζονται, να διαμαρτύρονται, να δηλώνουν παρόντες. Είναι εκεί για όλους, ακόμα και γι’ αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε.

Ο σεβασμός αποδίδεται με πολλούς τρόπους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να υπονοήσει πως χρειάζεται να εμπλακεί ο στρατός για να ξετυλιχθεί ένα «κουβάρι συναρμοδιοτήτων» που προφανώς κανείς δικός του δεν ήθελε ή μπορούσε να αναλάβει. Κάνει την ανεπάρκειά του ιδεολογικό εργαλείο και χρησιμοποιεί για εσωκομματικούς σκοπούς κάτι που τάχα θέλει να προστατεύσει. Διχάζει ξανά, γιατί έτσι νομίζει πως μπορεί να επιβιώσει.

Το ύφος και ο τρόπος καταγράφονται. Ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος.